Tym, co przeszywa serca gmin i miast.
O, jak daleko musisz siać nas od celu,
Skoro sporządzać nam przyszło wrota gwiazd.
Z początku uwiodły nas: moc czarnych byków,
Wdzięk figur foremnych i tęgość kamienia.
Wtem wydał glob z siebie tłum wieszczy, muzyków
Sławiących kunszt przedni i dzielność dążenia.
I mistrzów miliony w milionach warsztatów
Pracować zaczęły by nadać kształt ziemi -
Ujarzmić bieg rzeki i posiąść lot ptaków -
Odnaleźć to runo, co los nasz odmieni.
A szukać go chcieli namiętnie, bez przerwy.
Rozbijać materię w proch raz, a z nią żywe
Ćwiartować korpusy, komórki i nerwy.
Na trupach budować niewidy prawdziwe.
Nie wiedział nikt wszakże, że cel jest pod ręką,
Że droga do niego długości jest żadnej,
A pozorów gra co się zdaję udręką,
Igraszką jest senną dokładnie.
